Iedere Hoogvlieter die in de problemen zat, kon bij hem terecht: Iwan Pinas – beter bekend als Pinto. Zijn roepnaam Pinto betekent ‘wijsheid’ in het Surinaams. En met zijn wijsheid heeft hij zeker 25 jaar als welzijnswerker gewerkt in de voormalig deelgemeente Hoogvliet. In 2003 werd hij vanwege dat werk Hoogvlieter van het jaar.
Samen met zijn zoon spreekt OPEN Rotterdam af bij Pinto thuis. Hij is inmiddels met pensioen en samen met zijn vrouw geniet hij van zijn oude dag. Toch is het welzijnswerk nog altijd zijn ziel en zaligheid. Hij vertelt graag over die periode, maar ook over hoe Hoogvliet is veranderd de afgelopen jaren. “Dag en nacht ben je bezig als welzijnswerker. Je moet jezelf volledig geven. Als je dat niet doet, dan ben je geen topper.”
Pa Pinto
Nog steeds loopt hij als ‘pa’ of ‘papa’ door de wijk. Geroepen door jongens van vroeger die inmiddels een baan, en misschien wel hun eigen kinderen hebben. Om die kinderen, de jongere generatie, maakt hij zich nu zorgen. Volgens Pinto is alles waar hij destijds aan gewerkt heeft namelijk verdwenen. Hij ziet dat jongeren nergens terecht kunnen – iets dat zijn zoon Iwently (23) beaamt.
“Hoogvliet voelt soms echt als een vergeten stuk stad”, zegt Iwently. Hoewel Iwently te jong is om alles van Pa Pinto’s werk te herinneren, kan hij nog moeiteloos de buurtfeesten en het familiegevoel wat daarbij hoorde voor de geest halen. Het wegvallen van dat familiegevoel en die sociale cohesie zorgt er volgens Iwently voor dat dingen die aan de orde van de dag zijn, wellicht een stuk minder besproken worden.
Armoede
“Door de gezelligheid van toen was er eigenlijk geen armoede.” De hoeveelheid armoede in het gebied is volgens Iwently niet afgenomen, maar wel een stuk meer in de onzichtbaarheid verdwenen. Vooral door schaamte. “Jongens uit de wijk hebben ook geen plek meer om naartoe te gaan. Veel hangen nu op straat of bij de metrostations en kroegen zijn er ook niet echt.”
Volgens Pa Pinto zou dat makkelijk op te lossen zijn: “Ik organiseerde vroeger drumlessen en verkocht eten bij de speeltuin.” Het zijn volgens hem de kleine gebaren en het korte praatje die het grote verschil maken. “Als jongeren problemen hadden met de politie, kwamen ze bij mij – ik ging dan met de agenten praten en we losten het op.”
Zorgtaak
Volgens Pa Pinto is voornamelijk de nieuwe inrichting van de zorgtaak zoals die nu wordt vormgegeven door de gemeente, de oorzaak van het wegvallen van alle sociale cohesie. “Als welzijnswerker moet je een familieband creëren, het moet in je hart zitten. De nieuwe delegatie die hier is gekomen zijn professoren op papier, maar kunnen niet die warmte overbrengen.”
Pa Pinto stopte al met het welzijnswerk in 2012. Na een tweede keer een tia te hebben gekregen, vindt hij het mooi geweest. Nu hoopt hij zijn kennis in te zetten in zijn moederland Suriname: “Alles wat ik hier heb geleerd, dat gebruik ik daar nu.” Maar ook in Hoogvliet blijft zijn deur altijd open voor iedereen die hulp nodig heeft.