Hij begon in Syrië als landbouwengineer, maar is inmiddels al tien jaar gesetteld in Rotterdam. En nee, niet meer als landbouwengineer, maar als kunstenaar. Een lang gekoesterde droom van Jomard Dirki, die zijn kunst belangrijker vindt dan zichzelf. “Mensen kunnen zich verbinden met mij, maar ze kunnen zich meer verbinden met mijn potlood, dat blijft voor altijd.”
Al bijna tien jaar heeft Jomard met zijn zoon Cherko Dirki een galerie op de Nieuwe Binnenweg. Daar, en sowieso in Rotterdam, staat hij bekend als kunstenaar. Iets wat in Syrië wel anders was: “Als je in Syrië naar Jomard vroeg, zouden mensen niet zeggen dat hij een kunstenaar was. Ze wisten wel dat ik wat kunst maakte, maar daar stond ik bekend als engineer.”
Cherko vond de stap wel spannend en wist niet of zijn vader echt geld kon gaan verdienen aan zijn kunst. “Maar als je nu naar zijn schilderijen kijkt, dan denk je: ja, hij heeft toen een goede stap gemaakt.”
Jomard maakt overigens niet alleen kunst, hij geeft ook les: “Ik zeg altijd: iedereen die hier binnenkomt, die gaat weg met een goed schilderij. Ook als je het niet kunt, dan zorgt Jomard er altijd voor dat het uiteindelijk met zijn instructies toch nog iets wordt.”