Uit protest van Caïro naar Gaza lopen: een groepje Rotterdammers gaat het doen. Met de March to Gaza hopen tientallen, misschien wel honderden of duizenden, mensen van over de hele wereld een einde te maken aan de genocide in Gaza. Lisette van Oostveen laat alles uit haar handen vallen om mee te lopen: “Dit voelt als het allerlaatste wat we kunnen doen.”
Een week geleden las Lisette op social media over de actie en ze besloot eigenlijk meteen dat het iets was wat ze wilde doen. “Ik heb toen meteen een ticket geboekt, heel last minute.” Ze voelt dat ze veel kunnen betekenen. “Maar het voelt tegelijkertijd een beetje hopeloos en dit gaat me echt aan het hart.”
Het besluit om mee te doen is voor Lisette ook halsoverkop snel gegaan. Ze moest de afgelopen week gewoon werken en had het druk, dus voorbereidingen treffen was lastig. Haar familie en vrienden reageerden verrassend goed. “Ik vond het spannend om te vertellen dat ik dit gevaarlijke ding ging doen, maar er was veel begrip en steun.” Ze heeft ook makkelijk vrij kunnen krijgen en krijgt ondersteuning waar nodig.
Niet zonder risico
Het is niet compleet risicoloos om deze mars te doen en iedereen die meeloopt, is daarvan op de hoogte gebracht. Het is een wandeling naar een oorlogsgebied, door een gebied met een negatief reisadvies van de Nederlandse overheid. En de route loopt ook nog eens door de woestijn. Daar is Lisette goed op voorbereid. “Het enige wat we niet kunnen voorspellen, is wat Egypte gaat doen.” Binnen de risico’s is het een grote organisatie en de Egyptische overheid is op de hoogte gebracht. “We houden ons dus ook aan de Egyptische regels. Als zij willen dat we teruggaan, gaan we terug. Het is niet onze bedoeling om disruptief te zijn.”
De mars duurt waarschijnlijk drie dagen heen, waarna er een sit-in is aan de grens met Gaza. Op de terugweg nemen de lopers de bus terug naar Caïro. Het is nog niet duidelijk hoe dicht ze bij de grens van Egypte en Gaza kunnen komen. “De verwachting is dat we de 20ste terugkomen, maar het kan ook zijn dat Israël ons eerder stopt”, vertelt Lisette.
Druk zetten
Met de mars hoopt Lisette dat het initiatief internationale aandacht krijgt en mensen bereikt. Lisette hoopt dat de actie druk zet op alle landen die meedoen met deze symbolische actie. “Deze mensen zijn hierheen gereisd, hebben hun leven op het spel gezet. Misschien denken anderen dan ook dat ze iets kunnen doen.” Lisette vindt het het belangrijkst dat er wordt geëist dat er een einde komt aan de genocide en de blokkade van humanitaire hulp.