‘Plottwist’ is een podcastserie van vier monologen, voorgedragen door Rotterdammers van Zuid. Ze dragen waargebeurde verhalen voor van Rotterdammers die in armoede geleefd hebben. De vertellers zijn anoniem en de verhalen in de verleden tijd, maar wij weten zeker dat ze voor velen helaas nog steeds herkenbaar zijn.
Plottwist komt voort uit een film over armoede gemaakt door bewoners van Zuid die dagelijks met armoede worden geconfronteerd. De film die binnenkort bij OPEN Rotterdam te zien is, is nu in de maak.
In aanloop naar de tv-première op 26 december, maakt OPEN Rotterdam de podcast Plottwist waarin de verhalen die de acteurs in hun eigen wijk over het thema armoede hebben verzameld als monologen worden voorgedragen.
De theatergroep Zuivere Koffie is onderdeel van Stichting Schaap op de Noordpool. Dat is een inclusief platform voor podiumkunsten in Rotterdam en heeft die inclusieve theatergroepen, wat betekent dat en ook mensen met een beperking mee kunnen doen. Deze podcast is onderdeel van een groter project rond armoede, dan mogelijk is gemaakt door een bijdrage van het Sint-Laurensfonds en Cultuur Concreet.
Monoloog 3
Je hand ophouden
Ik woonde in een particuliere huurwoning en de huisbaas deed eigenlijk niks aan de woning. Er was heel veel achterstallig onderhoud. Op een gegeven moment vertikte ik het om nog langer de huur te betalen. Dat onder het mom van ‘kom eerst maar eens onderhoud doen’. Dat gebeurde niet en ik bouwde een flinke huurachterstand op. Die was op een gegeven moment opgelopen tot een paar duizend euro. Ze dreigden om mij m’n huis uit te zetten. Uiteindelijk bleek dat dat helemaal niet kon – hoe dat zit weet ik niet precies -, maar ik had al een groot deel van mijn inboedel verkocht om aan centen te komen. Andere spullen had ik bij vrienden en bekenden in veiligheid gebracht, voor het geval ze een deurwaarder zouden sturen.
Toen ik naar het buurthuis ging voor hulp, heeft maatschappelijk werk alles in gang gezet. Ik kwam in de schuldhulpverlening en heb een uitkering aangevraagd. Ik wilde dat in eerste instantie niet. Ik had geen zin in de administratieve rompslomp en kon me een poos lang best redden met online pokeren en wat bijbeunen. Ik wilde mijn hand niet ophouden bij de overheid. Er zijn altijd andere mensen die het harder nodig hebben. Maar uiteindelijk zit je zo in de shit dat je niet anders kan. Ze stuurde me zelfs naar de voedselbank, daar had ik blijkbaar ook recht op. Ik voelde me heel ongemakkelijk daar in de rij. Ik kom uit een middenklasse milieu en ik had nooit hulp nodig gehad. Ik schaamde me. De andere mensen daar zag ik in eerste instantie toch vooral als probleemgevallen.
Toen ik zag wat ik allemaal mee kon krijgen, ben ik tóch gegaan en ging ik elke week blij met een volle tas naar huis. Op een gegeven moment raak je ook in gesprek met de mensen die je daar elke week ziet, je vindt een stukje herkenning. Ik heb me er uiteindelijk best snel overheen gezet.
Ik had in die tijd een alcoholprobleem. Ik dronk teveel en op een gegeven moment was ik het ontzettend zat. Ik meldde me aan bij een kliniek en kickte succesvol af. Ik deed ook vrijwilligerswerk. Daar kreeg ik veel waardering voor en ik werd gestimuleerd om me verder te ontwikkelen: Ik ging een opleiding volgen om betaald werk te kunnen doen in dat vakgebied. Na ongeveer anderhalf jaar in de schuldhulpverlening was er een interventie. Mijn advocaat was daar niet bij, maar die van de tegenpartij wel. De rechter ging met de eisende partij praten. Ze vertelde dat ze vond dat ik goed bezig was; van de drank af en een opleiding afgerond. Ze zag dat ik echt iets van mijn leven wilde maken. Ze gaf ook aan dat er door mijn uitkering weinig te halen viel. Ik kon elke maand 50 euro aflossen op een schuld van duizenden euro’s.
Toen sprak ze de magische woorden: “Wat vindt u ervan als we hem alles kwijtschelden?” Ik word er weer emotioneel van. Denk je dat je nog jaren moet aflossen en ineens wordt alles kwijtgescholden. De rechter vroeg of het ging met me. Ik vroeg of ik haar een knuffel mocht geven, zo dankbaar was ik. Ik ben echt heel blij dat ik uiteindelijk hulp heb gezocht. Ik heb echt lang gedacht dat ik het alleen kon – en ik heb het ook lang gered – maar op een gegeven moment zit je zo ver in de shit, dat je het niet meer alleen kunt. Ik had alleen gewild dat ik eerder aan de bel getrokken had. Op een gegeven moment kun je het moment waarop je spaargeld opraakt, namelijk wel uitrekenen. Als ik eerder aan de bel getrokken had, was het probleem veel minder groot geweest.