Wanneer je door de stad loopt, word je regelmatig bijna omver gelopen door mensen die bezig zijn met hun smartphone. Onze enige echte rapgranny – José van Zutphen – vindt dit zonde en roept mensen daarom in haar nieuwe rap “In deze snelle opgejaagde tijd” op om weer eens omhoog te kijken.
De tekst van het gedicht:
In deze snelle opgejaagde tijd
met ’n vluchtige communicatie ten spijt
blijkt er vaak geen echt contact meer te zijn
want veel gaat er via de internet-lijn.
En wanneer je al eens kijkt in ’n gezicht
komt er spontaan ’n belletje of ’n bericht
er wordt nog wel even sorry gezegd
maar jouw-gesprek-mét wordt direct
stilgelegd
je staart dan maar wat voor je uit
terwijl de irritatie kruipt onder je huid
je denkt: ’t lijkt wel ’n verslaving haast
die ziet alleen ’t schermpje of kijkt
verdwaasd al heen en weer lopend naar
de grond
heftig rollen de woorden uit de mond
wat later word je deelgenoot gemaakt
van wat ’n derde zoal heeft geraakt
alsof jij daar nu op zit te wachten
’n stoorzender door al jouw gedachten
je staat op en zegt dan vlug
ik kom op dit gesprek nog wel terug
thuis ga je meteen aan de slag
en je schrijft tot de volgende dag.
En zie: zo is ’n nieuw gedicht ontstaan
in ’n tijd met afschieten naar de maan
of wellicht straks naar de planeten
dan wordt kennis nog meer dan alleen
maar weten
kun je geluiden horen om je heen
van in je uppie zitten, van zo alleen.
Daarom hier ’n dichterlijk pleidooi
stuur eens ’n kaartje, grappig of mooi
zorg voor ’n feestje of ’n bezoek
voor misschien wel die ene bij jou om
de hoek
wat minder digi wat meer deze taal
en minder apart wordt meer normaal.
Dit is geen praatje vanuit de politiek
’t woord “participatiemaatschappij” maakt
me ziek
op dat woord wordt door hen veel afgeschoven
vergeten zij voor ’t gemak ’t woordje “beloven”.
Dus zoals eerder hier al geschreven
laten we elkaar wat meer aandacht geven
zonder de woorden klef of kleven
maar met lef naar zinvoller leven.