Vier Rotterdamse Iraniërs vertellen in deze reportage hoe ze omgaan met de oorlog in hun moederland. Ze hebben allemaal met elkaar gemeen dat ze zich zorgen maken over vrienden en familie in Iran. Voor sommigen is er een dubbel gevoel: de oorlog zou misschien die lang verlangde regimeverandering teweeg kunnen brengen, maar brengt tegelijkertijd ook familieleden in gevaar.
Emad en Pedram, medewerkers van een Iraans restaurant op de 2e Middellandstraat, houden dag en nacht het nieuws in de gaten. Omdat hun familie in Iran geen internet heeft, zijn ze vaak niet goed op de hoogte van hun welzijn. Gelukkig gaat het met alle dierbaren van de mensen in deze reportage goed. “We hebben veel stress en we slapen niet goed”, vertelt Emad over de afgelopen dagen.
Azita is eigenaresse van onder andere een Iraanse supermarkt op de Zwart Janstraat, maar ze heeft ook een beautysalon aan de Admiraal de Ruyterweg. Zelf is ze Afghaans, maar ze groeide op in Iran. In haar beautysalon leidt ze veelal Iraanse en Afghaanse vrouwen op tot kapper en schoonheidsspecialiste. Ze is duidelijk aangeslagen door de oorlog, ook omdat haar broer momenteel in Iran op vakantie is met zijn Iraanse vrouw.
Verlangen naar vrijheid in gevaarlijke tijden
De geopolitieke redenen van het conflict worden nagenoeg niet besproken. De zorgen over familie en landgenoten voeren de boventoon. Bij een aantal van de Rotterdamse Iraniërs heerst een voorzichtige hoop dat de oorlog een regimeverandering in Iran teweeg kan brengen. Iran is sinds 1979 een islamitische republiek, een regering met streng religieuze doctrines en een repressief beleid. Veel mensen belanden in de gevangenis omdat ze zich uitspreken tegen het regime of zich niet aan de strikte islamitische leefregels houden.
De angst voor het regime is zo groot dat een van de ondervraagden niet in beeld wil en kan verschijnen, uit angst voor represailles tegen haar familieleden die in Iran wonen. Ze vertelt dat ze vindt dat het Iraanse regime de Israëlische bombardementen over zichzelf heeft afgeroepen en dat ze hoopt dat het regime door inmenging van Israël en de Verenigde Staten valt. Ze moest zes jaar geleden met haar gezin vluchten uit Iran en bouwt in Rotterdam aan een nieuwe toekomst. “Heel veel jonge mensen in Iran zitten in de gevangenis alleen voor hun ideeën en mening”, toch vindt ze niet dat Iran gebombardeerd mag worden.