Annemarie Nodelijk heeft een visuele beperking nadat ze een hersentumor heeft gehad. Ze gebruikt sindsdien de geleidelijnen die op verschillende plekken in de stad op straat zijn aangebracht. Helaas ervaart ze veel hinder van obstakels op die lijnen.
Als Annemarie naar huis gaat pakt ze heel vaak bus 32 vlakbij Blaak. De halte is pal voor de deur van de Willem de Kooning Academie. Naast de opstapplek staan een tiental fietsnietjes die dikwijls vol staan met fietsen. “Ik moet er bijna acrobatisch langs”, zegt ze terwijl ze half over een fietswiel stapt. Ze ontdekte de fiets door er met haar geleidestok tegenaan te lopen. “De gemeente heeft volgens mij bepaald dat deze fietsenrekken hier geplaatst zouden worden. Uiteraard gebruikt men ze dan. Dus eigenlijk hadden ze niet geplaatst moeten worden. We weten ook van fietsen dat die niet altijd even netjes worden neergezet”, vertelt ze verder. Ze heeft door de fietsenjungle die ontstaat op haar geleidelijnen al meermaals haar bus gemist.
Een rondvraag op straat leert dat de geleidelijnen niet bij iedereen meteen een belletje doen rinkelen. “Geleidelijnen?! Nee dat zegt me niets”, zegt een meisje. “Zou dat iets te maken kunnen hebben met blinde mensen?”, vraagt een oudere man zich hardop af. “O, ja! Dat is voor blinden en slechtzienden”, roept een vrouw na even na te denken. Annemarie merkt ook dat mensen wel eens op de lijnen staan. “Soms is de lijn op zich vrij, maar struikel je alsnog over mensen heen. Dat is ook niet de bedoeling”, vertelt ze. Nederland telt zo’n 350.000 slechtzienden, waarvan 70.000 mensen volledig blind zijn.