De opengebroken straat, zwartgeblakerde muren en talloze hekken doen het blijken alsof de ramp op Schammenkamp gisteren is gebeurd, maar in realiteit is dat al ruim een half jaar geleden. De blijvende schade in de straat representeert het trauma dat de bewoners hebben opgelopen. Veel zijn verhuisd om de herinnering te ontvluchten, maar niet voor iedereen is dit mogelijk. Zo ook niet voor Adrian, die in zijn dagelijkse leven niet ontsnapt aan de nachtmerrie: “Ik voel me niet meer veilig in mijn eigen huis en straat.”
Adrian was thuis toen de explosie op Schammenkamp gebeurde. Zijn ramen sprongen kapot door de knal. Hij twijfelde geen moment en rende naar buiten, waar hij het leven van een buur redde. De man was door de knal uit het raam gevlogen en Adrian bracht hem ondanks de chaos en gevaar voor eigen leven in veiligheid.
Adrian is nog altijd trots op zijn daad, maar ontkent het trauma dat hij aan de ramp heeft overgehouden niet. “Ik voel me niet meer veilig in mijn eigen huis en straat en heb er nog steeds slaapproblemen van. Ik probeer mezelf zoveel mogelijk in te roosteren op werk zodat ik niet thuis hoef te zijn. En als ik terug naar huis ga, loop ik om voor mijn eigen veiligheid. Laatst kregen we een nieuwe klap toen er een auto in de fik was gezet in de straat. Na de explosie van Schammenkamp heb ik mijn auto al weg moeten doen vanwege schade. Nu durf ik mijn nieuwe auto niet meer voor de deur te zetten. Ik parkeer altijd twee, drie straten verderop.”
Blijvend litteken
Wijkraadslid van Zuidwijk, Riet Velders, is veel bezig geweest de ramp. “De wijkraad was in de maanden daarna extra veel open om de bewoners op te vangen en extra hulp te bieden. Dat werd tot voor kort altijd druk bezocht. Zo’n twee maanden geleden hebben we nog een bewonersavond georganiseerd, maar daar kwamen weinig mensen opdagen. Daaruit bleek dat het wel iets is gezakt, maar voor de bewoners die het bewust hebben meegemaakt blijft het altijd een litteken.”
Het zal erg lang duren voordat het Schammenkamp weer de oude wordt. Naast dat de schade nog goed zichtbaar is, is de sfeer in de wijk helemaal omgeslagen. Adrian: “Ik woon hier nu tien jaar en het verschil is enorm. Ik organiseerde barbecues, feestjes, buren en vrienden kwamen over de vloer. Dat is allemaal voorbij. Sinds de explosie voelt niemand zich meer veilig. Iedereen zit in zijn eigen bubbel en wil weg.”
Ondanks dat Adrian het graag wil, is verhuizen lastig. Voorlopig zit hij nog vast in deze situatie. “Ik zit nog steeds bij slachtofferhulp om te praten en dat helpt, maar ik wil meer hulp. Begeleiding met het vinden van een nieuwe woning, ook voor mijn buren. Ook zou het helpen als ze de straat compleet nieuw inrichten, zodat wij niet meer worden herinnerd aan de explosie. We hebben allemaal trauma opgelopen en veel van ons ervaren daardoor klachten. We zouden een schadevergoeding moeten krijgen.”
Vanuit de wijkraad doen ze verschillende dingen om de sfeer en het veiligheidsgevoel in Zuidwijk en rond Schammenkamp te verbeteren. Zo organiseren ze buurtfeesten en een veiligheidsdag waarbij bewoners vragen kunnen stellen aan de politie en brandweer. Rita Velders: “We plannen ook om na de zomer iets leuks te organiseren voor de bewoners van Schammenkamp, maar wilden wachten tot het een beetje gezakt was.”