Deze week is de Week Tegen Kindermishandeling en Ted Kloosterboer organiseert op openbare plekken zogenoemde Vuilewas manifestaties. Zij is vroeger zelf mishandeld en nodigt nu voorbijgangers uit om hun ervaringen met dit onderwerp op vuile was te schrijven en op te hangen. In het Huis van de Wijk aan het Afrikaanderplein maakte de manifestatie bij meerdere mensen emoties los.
Een dame zit gebogen over een oud t-shirt, met viltstift in haar hand. Ze schrijft: ‘Ik weet wat het is om als kind te moeten zwijgen’. Ze is niet de enige. “Ik voel me nog machteloos dat ik je niet genoeg heb kunnen helpen”, leest een andere vrouw op van het shirt dat ze net met vilstift heeft bewerkt. “Dat gaat over een kind dat mijn vriendin dus wel iets geholpen heeft. Ze wist dat het niet goed ging daar thuis, maar heeft nu het gevoel dat ze toch meer had moeten doen”, legt ze de betekenis achter de zin verder uit.
Het zijn stuk voor stuk emotionele verhalen van mensen die op wat voor manier dan ook in aanraking zijn gekomen met mishandeling in de thuissituatie. Soms zelf, maar ook vaak indirect via anderen. Voor Ted Kloosterboer is het gesprek dat de dames voeren precies de bedoeling. Daarom heeft zij dan ook Stichting Praat opgericht. Ze hoopt dat kindermishandeling zichtbaarder wordt op deze manier. “We laten zien dat het bestaat en we gaan met mensen in gesprek, zodat ze kunnen ervaren dat er echt niets ergs gebeurt als je het er met anderen over hebt. Sterker nog: het is juist fijn als je het er op een hele laagdrempelige manier over kan hebben”, legt Ted uit.
Zij is zelf als kind vroeger mishandeld. Ze vertelt er heel open over: “Ik heb pas hulpverlening gekregen toen ik al volwassen was. Toen heb ik heel lang therapie gehad om al mijn trauma’s te verwerken. Ik heb vaak gedacht: ‘Wat als ik eerder gesignaleerd was en hulp gekregen had?’ Dan had ik ook eerder kunnen starten met een prettig leven”, blikt ze terug op haar belevingen.