#Blog 10: Identiteit

Afgelopen maand werd ik geïnterviewd door Dore en Tim van het programma Grenzeloze Rotterdammers over I.N.D.O.. Ik heb bijna het hele interview zitten janken. Nu ben ik sowieso een vrij emotioneel type, maar het lijkt steeds erger te worden. Terwijl je zou verwachten dat je went aan deze emoties als je er steeds mee bezig bent. Een vriendin vroeg me terecht of er misschien meer achter zit dan dat ik alleen maar geraakt ben door de geschiedenis. Unresolved issues misschien?
Ik ben er natuurlijk over na gaan denken; is er naast het doorgeven van het trauma op een onbewust level misschien meer aan de hand? Na het maken van de aflevering met Sumarty en Armando van Hoezo Indo begint het te dagen.

Sumarty vertelde ons dat ze zich pas bewust werd van haar kleurtje toen haar ouders zich in Tilburg settelden. Daarvoor leidde het gezin een expat bestaan en zat ze op internationale scholen, waar elk kind een ander tintje had en het daardoor gewoon geen ding was. Eenmaal in Nederland werd ze zich bewust van het feit dat ze anders was. Ik werd me ook bewust gemaakt van mijn kleurtje door mijn klasgenootjes. Ze scholden haar uit voor Smartie. Ik werd gepest met een heel irritant liedje over ‘chocomel’. (Ik krijg er meteen weer rillingen van als ik eraan denk.) Sumarty wilde niets liever dan gewoon blenden met de rest. Niet Indisch zijn, gewoon normaal. Toen ze merkte dat dat niet lukte, dompelde ze zich onder in een subcultuur. Ik werd in mijn tienertijd Hip Hop en verschool me onder een berg oversizede kleding en een stoere houding. Zo zetten we ons juist weer af van het mainstream gebeuren. En ondertussen ben je nooit echt jezelf. Beiden gingen we naar een academie, zij kunst en ik design en daar wordt je pas echt gedwongen naar jezelf te kijken. Pas daar gingen we ons beseffen wie we zijn. Haar verhaal leek zo erg op mijn verhaal, dat het bijna eng is.

We zijn niet alleen verdrietig voor onze grootouders om wat zij meemaakten, in a way hebben we in onze jeugd ook zoiets gevoeld. Niet te vergelijken en toch weer wel.
De aflevering van Grenzeloze Rotterdammers heb ik nog niet durven kijken. Iemand gaf commentaar op de promo op Facebook: “Aaahh nee alsjeblieft gaan wij indo’s ook niet zo lopen zeuren zoals zoveel anderen :’) ik was juist onwijs trots op het feit dat wij nietzo konden zeuren over wat in het verleden ligt naja misgedacht :’).” Het sloeg op mijn tranen. En ik sloeg dicht vond ik mezelf inderdaad een zeikerd, net zoals ik mezelf vroeger ook de schuld gaf van de pesterijen. De andere 2 Indo’s in mijn klas werden namelijk niet gepest, zij hadden een extravert karakter. Ik was een dromer, stil, zat altijd een beetje in mijn eigen wereld. Een makkelijk doelwit.
Waar een ander zo’n comment misschien meteen van zich af laat glijden, bijt het zich bij mij vast in mijn hoofd. Wat me het meest raakt is denk ik het feit dat het een Indo is die het schrijft. Anyway, hier ligt duidelijk een les die ik nog steeds moet leren van het universum.
Ik ga nu dus even moed verzamelen om Grenzeloze Rotterdammers te bekijken en ondertussen raad ik jou aan om I.N.D.O. te kijken met Sumarty. Ik ben haar ontzettend dankbaar dat zij, zonder te huilen, zo duidelijk woorden heeft gegeven aan mijn gevoel.