Een wisseling van eigenaren leidde tot vergunningsproblemen en plots moest MONO Rotterdam haar deuren sluiten. Maandenlang bleef de waarom-vraag onbeantwoord, maar nu, na precies honderd dagen, mag het cultuurpodium weer open. “Ik heb heel vaak gedacht dat dit het einde van MONO zou zijn”, deelt eigenaar Sammie Sedano.
“MONO IS BACK”, schrijft MONO Rotterdam enthousiast op Instagram. Duizenden reacties en likes volgen. De dagen voorafgaand aan dit positieve nieuws verkeerde eigenaar Sammie in de paniekstand, niet wetende of het nog wel goed zou komen met zijn MONO. “Het was geen fijn proces. Lang is er onzekerheid geweest over of wij die vergunning nog terug zouden krijgen. Waarom wisten we niet.”
Deze onzekerheid begint wanneer MONO wisselt van eigenaar. “Dan moet je opnieuw een vergunning aanvragen”, licht Sammie toe. “Normaal krijg je dan na vijf dagen een tijdelijke vergunning, zodat je gewoon open kan blijven. Bij ons gebeurde dat niet. We kregen vijf opties te horen van wat het eventueel kon zijn. ‘We kunnen niet zomaar delen waarom het langer duurt’, kregen we te horen. Dat heeft me wel geraakt. We voelden ons machteloos. Ondertussen moesten we gewoon de huur en ons personeel doorbetalen. Uiteindelijk hebben onze bezoekers ons gemotiveerd door te zetten. Door hun steun zagen we in dat we niet op konden geven.”
Uiteindelijk blijkt dat de vergunningsproblemen niets met MONO Rotterdam te maken hebben. “De politie vertelde me dat het vooral gaat om veiligheid. Het gebied heeft veel te maken met overlast, buitenslapers, drugsdealers. Daarom duurde het langer.”
Tijd voor feest
En dat lucht op. Terwijl Sammie nog op vakantie is, viert MONO op vrijdagavond 13 september een feest. “Ik had niet verwacht dat we nu al zoiets konden toen”, vertelt Sammie. “Uiteindelijk zie je ook wat voor community we hebben. Heel veel mensen hebben aangeboden vrijwillig iets te willen doen voor ons. Vanavond hebben we allerlei live optredens van opkomende en gevestigde artiesten. We verkopen ook tickets en je ziet dat mensen vrijwillig kiezen voor de duurste optie. Het is mooi om te zien waartoe mensen bereid zijn.”
Na drie stressvolle maanden heeft Sammie eindelijk zijn rust gevonden: “Het heeft geen zin om boos te zijn, al hebben we wel momenten van woede en onmacht gevoeld. Uiteindelijk heeft de gemeente drie maanden om een vergunning uit te geven en daar hebben ze zich aangehouden. We laten dit hoofdstuk achter ons. Nu willen we vooral laten zien dat we met een positief gevoel de toekomst ingaan.”