Terwijl grijze wolken gevuld met regen over het Oude Noorden trekken, zorgt de onthulling van de reusachtige muurschildering van de legendarische Feyenoorder Wim Jansen op zaterdag 1 april voor kleur in de Moerkapellestraat. “De familie vond het prachtig. Naast voetballer was Wim ook gewoon vader, opa, man en vriend.”
Wim Jansen speelde van 1965 tot en met 1980 in het eerste elftal van Feyenoord. In deze periode won hij vele prijzen, met als hoogtepunt de Europacup I in 1970. Jansen overleed vorig jaar op 75-jarige leeftijd aan de gevolgen van de ziekte van Alzheimer. De muurschildering is gemaakt door kunstenaar Ricardo van Zwol en dient als een ode aan Wim Jansen. Tegenover de schildering van Jansen is een even grote muurschildering te zien van een andere Feyenoord-legende: Coen Moulijn. Beiden voetballers groeiden op in het Oude Noorden. “Vanaf 1 april hangen ze er samen en kan men fantaseren over dat ze bijpraten over de glorietijden van Feyenoord en hun buurt het Oude Noorden waar ze opgroeiden en voetbalden tegen de muurtjes van de Bloklandstraat.” aldus de organisatie Het Noorderdicht.
Meer dan een voetballer
De dochter van Wim Jansen woonde tot voor kort tegenover de schildering van Coen Moulijn. Kunstenaar Ricardo van Zwol vertelt: “Wim kwam dan op bezoek bij zijn dochter en koste wat het kost parkeerde hij altijd zijn auto onder de schildering van zijn oude vriend Coen.” De hele familie is aanwezig bij de onthulling. De schildering raakt de familieleden, aldus van Zwol: “De familie vond het prachtig. Naast voetballer was Wim ook gewoon vader, opa, man en vriend. Ze zagen direct, dit is echt Wim.”
Jan Boskamp
Oud Feyenoordspeler, en boezemvriend, Jan Boskamp is ook aanwezig bij de onthulling: “Het is grootste klasse dat al deze mensen hier zijn gekomen voor Wim.” De opkomst is groot op deze middag. Onder andere dichter Herman Romer (92) is aanwezig, en draagt een gedicht uit 1980 voor dat hij speciaal over Wim Jansen schreef:
Wimpie Jansen uit de Bloklandstraat
Kuppen, Paauwe en De Vroet
vormden ’t befaamde middenrif
toen ‘k als joch van hooguit twaalf
naar de Kromme Zandweg toog
om mijn ‘kluppie’ te gaan zien
dat niet meer in ‘de Kuip’ mocht spelen
omdat het oorlog was.
‘k Heb ze bewonderd,
middenvelders uit die trieste tijden,
zoals ik later ook vedetten
– somtijds op and’re plaatsen –
op Feyenoords grasmat glanzen zag:
Coen Moulijn en Henkie Schouten,
‘IJzeren’ Rinus Israel,
Willem van Hanegem en Kindvall,
makkers uit vergulde dagen.
Op hun rapport op maandagochtend
stond vaak een negen in de krant,
maar even vrolijk ging het mis
en viel een zuinig zesje.
En lange tijd was er maar één,
die zorgzaam sjouwend, corrigerend,
onbaatzuchtig, uiterst fair,
als Feyenoords ziel op vele velden
meestal de eer kreeg als hij een keer
ontbrak – wat nauwelijks gebeurde.
Maar Wimpie Jansen,
als waardemeter van de Bloklandstraat
onzichtbaar vaak in menig oog,
had voor mij haast steeds een acht –
en toch geen splinter van kapsones.
De muurschildering wordt officieel ingewijd door jonge voetbaltalenten, door een bal tegen de muur te trappen. Net zoals Wim dat vroeger deed.
