Het is voor Judith Verdouw de normaalste zaak van de wereld: nagels vijlen en knippen, eeltpitjes weghalen en voeten insmeren. Als ambulant pedicure gaat ze langs bij Rotterdammers die niet goed, of zelfs helemaal niet meer voor hun voeten kunnen zorgen. Bijvoorbeeld vanwege ouderdom of mensen die een ziekte hebben zoals diabetes. Al haar ervaringen en verhalen heeft ze nu gebundeld in een nieuw boek: Avonturen van de Pedicure. Judith: “Heel veel mensen denken dat het maar nagels knippen is, maar er komt heel veel bij kijken en het is best medisch.”
Ongeveer elke zes weken gaat Judith langs bij de 88-jarige Jaap Keller. Een alleenstaande man die in eerste instantie begon met de pedicure door zijn vrouw. Na haar overlijden is Judith blijven hangen: “En ze had het in het begin nog wel zo druk”, vertelt Jaap. “Dat staat hier nog zwart op wit.” Verwijzend naar de eerste mailwisseling tussen de twee. De harde nagels van Jaap hebben zo nu en dan een knipbeurt nodig, maar het is ook uit zelfbescherming: “Als je zelf aan de slag gaat kan je in je teen knippen kan je allerlei ontstekingen krijgen.”
Erasmus MC
Na jarenlang in de sales te hebben gewerkt, was Judith het zat. Ze wilde iets anders. Werk waar ze meer contact heeft met mensen en net als haar moeder is ze uiteindelijk in de pedicure gerold. Vooral vanwege het contact met de mensen en de gezelligheid: “Zij stond letterlijk en figuurlijk dicht bij de mensen. Het is niet alleen voor het mooie, maar ook echt nodig.”
In Rotterdam-Zuid heeft Judith de kneepjes van het vak geleerd: “Daar moest ik flink aan de bak. Veel theorie, want je moet de hele onderkant van de benen kennen. Inclusief de Latijnse namen.” Ook is ze een keer naar het Erasmus MC geweest om te kijken bij een ingreep waar alles zit.
Avonturen van de Pedicure
Omdat Judith ‘zo leuk’ kon schrijven, schreef ze columns voor een vakblad. De verhalen haalt ze op bij de mensen waar ze op bezoek gaat. In die verhalen gaat het vooral over de oorlog en hoe Rotterdam als stad is veranderd: “De mensen waar ik kom hoeven die verhalen niet te vertellen. Ze kunnen ook denken: ‘Doe alleen maar mijn voeten en klaar’.”