De Rotterdamse Achanty Henriques is moeder van drie kinderen, maar mag er maar voor één zorgen. Vier jaar geleden werden haar oudste zoon en dochter uit huis geplaatst. In de documentaire Zonder Kinderen Naar Huis vertelt ze haar verhaal.
Achanty is pas 21 jaar oud als ze op straat komt te staan met haar twee kinderen, een zoontje van drie en een dochtertje van 1. Ze heeft geen onderdak en inkomen en komt uiteindelijk in de Vuurtoren terecht, een crisisopvang van het Leger des Heils.
Jeugdbescherming Rotterdam Rijnmond (JBRR) krijgt lucht van de situatie en grijpt in. Achanty moet komen praten over het schenden van afspraken. Haar zoon en dochter mogen daar niet bij zijn, maar Achanty neemt ze toch mee. JBRR blaast de afspraak af en er wordt een nieuwe afspraak gemaakt. Het lukt Achanty om onderdak voor haar kinderen te regelen, maar als ze op de nieuwe afspraak aankomt hoort ze dat ze haar kinderen voorlopig niet meer terug krijgt.
Twee jaar later heeft de Rotterdamse moeder haar zaken op orde, onderdak en inkomen. Om haar kinderen terug te kunnen krijgen, moet het JBRR van de rechter een onderzoek naar Achanty’s opvoedvaardigheden laten doen. Maar dat weigert het JBRR tot vier keer toe. Waarom is niet duidelijk. En het beloofde onderzoek komt nooit van de grond.
Nog altijd wonen Achanty’s kinderen in het pleeggezin. Ook nu ze zelfstandig voor haar derde kindje zorgt, waar jeugdzorg niets meer mee te maken heeft. In Zonder Kinderen Naar Huis vertelt ze over haar dubbele gevoelens en de harde strijd.
Ruim vier jaar geleden trad de nieuwe wet Jeugdzorg in, waardoor gemeentes voortaan verantwoordelijk werden voor jeugdzorg. Vers Beton onderzocht hoe het er vier jaar na de invoering voor staat in Rotterdam en sprak met de moeder van Efe, ‘het baby’tje van de Wolphaertsbocht’. Haar advocaat zag dat jeugdzorg niet alleen in deze situatie tekortschoot, maar ook in de situatie van een andere cliënt: Achanty.