De lente is officieel begonnen. De vogels gaan weer broeden en de bloemen weer bloeien. Rapgranny José van Zutphen rapt dit keer over lente.
“En ik sta in de stilte van een stukje uitgestorven stad omdat, ik ’t eventjes had gehad. Kijkend naar een lente die open-springt is ’t dit seizoen dat me dwingt te geloven in ‘n opbloeien van een maatschappij zonder verdere barsten zonder verdere kloven”, vertelt de rapgranny tijdens de rap.
“Nu de lente openspringt”
De lentetijd is al wel begonnen
maar de natuur houdt zich wat in.
Niet deze dichter met haar lente-zin.
Daarom wat dichterlijke stapjes
vooruitgezet en wat stapjes in
het heden.
Zoals blijkt niet zonder reden.
Nu de lente openspringt
vogels af en aan vliegen
met takjes in hun bekjes
op de gekste plekjes
nestelen zij zich in het rond
verloren restjes op de grond
sta ik in de stilte van ‘n
stukje uitgestorven stad.
Geschrokken van ‘t eigen
stemgeluid moest ik er
even uit. Had ’t helemaal
gehad met het kijken naar
de muren. Alleen maar
zwaaien naar wat buren.
Digitaal gepraat of surfen
op ’n site. World Wide op
bezoek maar geen visites
bij bewoners om de hoek.
De samenleving wankelt en
wiebelt alweer een jaar.
Het ooit zo normale zwabbert
zich een weg. We zijn er nog
niét mee klaar.
Door grote stormen andere
normen opgeworpen.
Er wordt gevochten om regels
en wetten. Korte metten mét
gemaakt zonder te letten op
wie of wat er wordt geraakt.
En ik sta in de stilte van een
stukje uitgestorven stad omdat
ik ’t eventjes had gehad.
Kijkend naar een lente die open-
springt is ’t dit seizoen dat me
dwingt te geloven in ‘n opbloeien
van een maatschappij zonder
verdere barsten zonder verdere
kloven
niet uiteen zal scheuren niet
het vuur zal doven.
Niet weg zal zakken in een
apathie door die vreselijke
pandemie.
Vanuit ‘t politieke leven worden
we met de regelmaat bijgepraat.
Hoop gegeven en gewezen op de
nodige plichten door de vele
angstaanjagende berichten.
Praten – praten – praten.
Echter als ’t om beslissen of
besluiten gaat zijn zij vaak te
laat. Blijven draaien om de
hete brij maar ’t gaat wél om
jou en mij.
Ik sta hier buiten in de stilte
van ’n stukje uitgestorven stad
omdat ik ‘t eventjes had gehad
te genieten van ’t kwinkeleren
an dromen tussen vogelveren
van vleugels uit te mogen slaan
van bouwen aan ’n ander soort
bestaan
van weer uit de nésten komen
dát is waar ‘k van wil dromen.