Als de blauwe bus er staat, weten de vaste klanten het direct: Anna is er. In haar kringloopwinkel in Rozenburg is iedereen welkom. Niet alleen om voor een prikkie de kopjes, kleding, boeken of een spelcomputer aan te schaffen, er is ook altijd ruimte om aan te schuiven voor een kop koffie of thee en tijd voor een praatje.
Dat Anna nu een kringloopwinkel heeft, is eigenlijk toeval. Ze werkte als ZZP’er in de zorg, maar verloor haar baan. Ook haar man raakte rond diezelfde tijd werkloos vanwege een burn-out. “Toen zijn we meubels gaan opknappen. Daar lag altijd al een passie; ik ben sowieso creatief”, zegt Anna. Het thuis opknappen van de meubels zorgt voor centjes, maar helpt haar ook: “Het voelde echt als therapie. We hebben niet alleen meubels opgeknapt, we zijn er zelf ook behoorlijk van opgeknapt.”
Onzekerheid
Als het hele huis volstaat met opgeknapte en niet-opgeknapte meubels, gaan Anna en haar man toch maar op zoek naar een winkelruimte. “En toen vonden we deze plek op internet voor een goede prijs.” Ze verhuizen de hele boel naar de winkel, maar écht lang houden ze het niet vol: “Mijn man vond de onzekerheid van ‘soms geld, soms niet’ erg lastig.”
Dat motiveert haar man om toch weer op zoek te gaan naar een nieuwe baan als vrachtwagenchauffeur. “Hij is daar zo gelukkig mee.” Vroeger ging Anna ook nog wel eens mee op een lange rit, maar door haar rugklachten lukt dat niet meer. Nu verdeelt ze haar tijd tussen haar thuisatelier en de winkel.
Ruimte
Dat haar man weer een vaste baan heeft, zorgt ervoor dat Anna zich een stuk meer kan inzetten voor wat ze echt belangrijk vindt: “Ik doe het niet voor het geld, ik wil mensen helpen.” En dat kan nu een stuk makkelijker, want als ze de maandelijkse huur van de winkel heeft terugverdiend is ze al tevreden. De meubels hebben inmiddels plaatsgemaakt voor allerlei spullen die ze krijgt van Rozenburgers om in de winkel te verkopen.
Of om gewoon weg te geven. “Er is in Rozenburg best veel stille armoede.” En hoewel alle spullen in de winkel een prijsstickertje hebben, verlaten de nodige spullen de winkel daarom ook nog weleens voor nop. “Laatst was er een man van wie zijn hele broek uit elkaar lag, toen heb ik hem gratis een riem meegegeven. Een paar weken later kwam de man weer wat kopen en liet hij trots zijn riem zien.” Ook een paar peperdure orthopedische schoenen verlaten de zaak voor een lage prijs: “Ik vroeg hem hoeveel kun je missen, toen zei hij ‘een tientje’. Prima.” Voor de ouderen die slecht ter been zijn, springt Anna na sluitingstijd in de bekende blauwe bus om de tas met spulletjes die ze net hebben gekocht thuis langs te brengen.
Achterin de winkel staat een grote tafel waar altijd plek is. Iedereen is welkom om aan te schuiven voor een bak thee of koffie. “Er zijn ook mensen die alleen hun hart komen luchten.” Dat maakt de winkel voor sommige mensen een belangrijke sociale plek. Anna hoopt dan ook dat nog veel meer Rozenburgers de weg naar haar winkel leren vinden: “De energie in de winkel blijft uniek en ik hoop echt dat het een steeds socialer gebeuren wordt. Ik wil dit echt nog jaren doen.”