Tussen de eindprojecten van afgestudeerden van de Willem de Kooning Academie stond vorige week een opvallend groot doek. Met het doek van 1,5 bij 4 meter, met daarop onder andere de tekst ‘pay me what u owe me. don’t act like u forgot’, wilden studenten van de hogeschool aandacht vragen voor het huidige werkklimaat van docenten. Deze zou namelijk ‘onveilig’ en ‘giftig’ zijn. Al eerder werd er een zogenoemde ‘nakijkstaking’ gehouden door docenten die zich verenigen in Casual WdkA.
“Het spandoek tijdens de expo was niet ons werk”, vertelt Casual WdkA in een mail aan OPEN Rotterdam. De docenten achter deze actiegroep willen anoniem blijven. “Het maakte deel uit van een studentenprotest dat al in mei werd georganiseerd. Elk ander protest tijdens de expo was ook niet door ons geïnitieerd, maar door studenten die ontevreden waren over het gebrek aan ondersteuning tijdens hun afstuderen.” De actiegroep geeft aan dat de studenten solidair zijn met hen.
Lees ook: Anonieme docenten Willem de Kooning beginnen ‘nakijkstaking’ (Profielen)
‘Ontslag, ziektes en burnouts’
Casual WdkA bestaat dus uit een groep medewerkers die ontevreden zijn met huidige werkomstandigheden. Het gaat dan onder andere om ‘radicale bezuinigingen’ en het stopzetten van tijdelijke contracten. “We zijn ook ontevreden over het algehele wanbeleid en de mate van sociale onveiligheid in de school.” Ze volgen vergelijkbare groepen zoals Casual UvA (Universiteit van Amsterdam) en Casual Leiden.
Volgens Casual WdkA zijn veel docenten het afgelopen jaar gedemotiveerd geraakt. Veel collega’s hebben ontslag genomen of hebben zich ziekgemeld. “Degenen die zijn gebleven staan op het punt van een burn-out.” Met name het afgelopen jaar zijn er veel veranderingen doorgevoerd door middel van bezuinigingen of het stopzetten van tijdelijke contracten. “Het was nooit zo zichtbaar als dit jaar.” De actiegroep komt vooral op voor de laagstbetaalde werknemers en collega’s binnen WdkA. “Zij bevinden zich in de meest onzekere situatie en willen/durven niet altijd hun stem laten horen.”
De protesten, petities en stakingen komen niet uit het niets. Na een publicatie in maart over sociale veiligheid binnen de school is de onveiligheid alleen maar toegenomen. “In plaats van het wanbeleid aan te pakken, besloot de raad van bestuur een andere manager aan te nemen. De leraren en leerlingen hebben deze manager nog nooit ontmoet.” Na meer van dit soort vergelijkbare situaties was het volgens Casual WdkA duidelijk dat de hogeschool het wilde wegstoppen. “Wat wij willen is dat we ons werk kunnen doen in een veilige werkomgeving, dat we genoeg uren hebben om ons curriculum te onderwijzen en dat we het toenemende aantal leerlingen in onze klassen kunnen ondersteunen.”
View this post on Instagram
Lees ook: Een anonieme staking op de WdKA? Hoogleraren arbeidsrecht hebben het ‘nog nooit gezien’ (Profielen)
‘Geen consequenties voor studenten’
Voor studenten resulteerde het huidige werkklimaat in minder contacturen en ook kregen ze een stuk minder begeleiding tijdens hun afstudeershow. Ze moesten zelf schermen, projectoren en luidsprekers regelen uit het netwerk van andere studenten of docenten. Ook is de actiegroep bang dat er in de toekomst nog minder tijd is voor voorbereiding en nazorg met de studenten. “We hebben er tijdens onze acties goed op gelet dat geen enkele student schade zou ondervinden. Geen enkele leerkracht weigerde te werken tijdens de staking. Alle leerkrachten hielden open uren voor studenten om hun cijfers en feedback mondeling te krijgen.”
‘Een verrot systeem’
Naar aanleiding van een onafhankelijk onderzoek vertrekt huidig directeur Jeroen Chabot. Vanaf 1 november zal Úna Henry hem opvolgen. De groep hoopt dat zij het anders gaat doen: “Met een meer empathische houding, een vermogen om te luisteren en een nauwere band met docenten en studenten te creëren.” Toch schrijft de groep de sociale onveiligheid niet alleen toe aan de huidige directeur: “Het is een gevolg van een verrot systeem dat andersdenkenden het zwijgen oplegt en gebruik maakt van besluitvorming van bovenaf en intimidatie in plaats van een open dialoog.” Ze hopen dat er een radicale verandering komt: “Dat er eindelijk verantwoording wordt afgelegd binnen het managementteam, zodat we geen overuren hoeven te maken om voor onze basisrechten te vechten.”
De groep blijft anoniem. Met name omdat sommigen een tijdelijk contract hebben: “We kunnen het ons niet veroorloven om niet anoniem te zijn. Dit is de enige manier om onze stem te laten horen. In het ideale geval zouden we, in een werkomgeving waar onze stem niet zou leiden tot disciplinaire maatregelen, niet anoniem kunnen zijn.” Ook hopen ze dat meer mensen collectief actie gaan ondernemen: “Want alleen op die manier kan het structureel beter gaan in de school.”